به نقل از «ایران آنلاین»

این چه جفایی بود آقای لینچ؟ چهارشنبه ۲ بهمن ۱۳۹۸ صفحه اصلی اخبار سیاسی اقتصادی اجتماعی فرهنگی پایداری ورزشی حوادث بین الملل دانش و فناوری استانها گزارش اندیشه ایران مدیا ایران زندگی ایران عصر روزنامه ایران خبرنگار ایران صفحه اصلی اخبار سیاسی اقتصادی اجتما

تاریخ انتشار: ۲ بهمن ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۶۱۴۷۳۷

من آدم دیردیدن‌ها و دیررسیدن‌ها هستم و در این دیر دیدن‌ها و دیررسیدن‌ها انگار همیشه فضیلتی بود و خیلی هم بد نیست یا شاید تنها حسن‌اش حداقل برای خودم این است که نگاهم با فاصله جلب می‌شود و آنقدر خوب خودم را می‌شناسم که می‌دانم اگر این فاصله برداشته شود، ممکن است ذوق و هیجانم آن‌چنان فوران کند که نتوانم مهارش کنم و منطقی برای بدآیندها و خوشایندهایم پیدا کنم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

سینما هم برای من همین‌طور بود و همین حکم را داشت.

سینما برای ما دیر شروع شد؛ در واقع سینمای جهان برای من دیر شروع شد. البته این وسط عموی دل‌شیری دارم که در آن بگیروببندها، یک دستگاه ویدئو داشت و یک فیلم «ملکه مارها» که طبق رسمی خانوادگی، هر هفته می‌رفتیم خانه عمو و با کلی سلام و صلوات فیلم را توی دستگاه می‌گذاشتیم و با ولع و ذوق فراوان و همیشگی تماشا می‌کردیم. به‌هر صورت آنقدر این فیلم را دیدیم که یکی از پسرعموهایم یک روز از خواب بیدار شد و دید مثل گرگور سامسا مسخ و البته به‌جای سوسک تبدیل به مار شده است. کمی طول کشید تا برسیم به اواخر دهه هفتاد و سری‌توی‌سرها درآوردنمان به‌زعم خودمان و البته ور افتادن ویدئو و آن فیلم «ملکه مارها» که دیگر شکرخدا مستهلک شده بود. فیلم‌ها یکی‌یکی روی سی‌دی بیرون می‌آمد و می‌گفتیم جل‌الخالق! علم چه پیشرفتی کرده و من اولین پیشرفتم در فیلم‌دیدن را، با تماشای فیلم «بزرگراه گمشده» تجربه کردم. چه می‌دانستم سینما چیست. یعنی می‌دانستم اما فکر می‌کردم یک چیزی است شبیه «ملکه مارها» یا «شب بیست و نهم» و چیزهایی شبیه این. سی‌دی را خریدم و آمدم خانه ببینمش. از اول تا آخر، طوری با دقت زل زده بودم به صفحه تلویزیون و «بزرگراه گمشده» می‌دیدم که هر کس می‌دید فکر می‌کرد چقدر درگیر فیلم شده‌ام از شدت فهمیدن و... اما واقعیت این بود که هیچ نفهمیدم و به خودم می‌گفتم چرا تمام مدت سعی کردم بفهمم وقتی نمی‌فهمم. آن روز دلم می‌خواست یک‌بار دیگر بگردم فیلم «ملکه مارها» را پیدا کنم تا تجربه‌ام از سینما خدشه‌دار نشود. اما متأسفانه هم ویدئو خراب شده بود و مستعمل، هم ملکه مارها مستهلک شده بود و مضمحل. عصر، عصر سرعت بود و بالاخره رد برادران قاچاقچی فیلم را در اهواز گرفتم و ماجرای فیلم دیدنم شکلی جدی به خودش گرفت اما نمی‌دانم آن نابکار، چرا اولین فیلمی که بعد از «بزرگراه گمشده» گذاشت کف دستم «جن‌گیر» بود. دیدم. اسمش که می‌آید هنوز می‌ترسم. این چه جفایی بود آقای لینچ؟ قید سینما را چند سالی زدم و فکر کردم همه فیلم‌های جهان سه بخش بیشتر نیستند؛ آن‌هایی که مسخ می‌کنند و آدم را به مار تبدیل می‌کنند، آن‌هایی که فهمیدنی نیستند و آن‌هایی که ترسناکند. تا سال‌ها خودم را مشغول شعر کردم که فیلم نبینم. اما چاره‌ای نبود. این سینمای لعنتی انگار برای این شکل گرفته که هر سه مؤلفه و البته مؤلفه‌های بیشتر دیگری را در خود داشته باشد. حالا سال‌هاست به فیلم دیدن اعتیاد دارم و یادگرفته‌ام با فاصله نگاهشان کنم که نه بترسم، نه مسخ شوم نه برای فهم خودم خیلی اعتبار قائل باشم. علاقه‌های بسیاری به فیلم‌های بسیاری دارم و کارگردان‌های بسیاری که دیویدلینچ یکی از آن‌هاست که دلم می‌خواهد هرچه می‌سازد را ببینم. مثل توئین پیکس (هم فیلم و هم سریالش) مثل جاده مالهالند، مخمل آبی، از ته دل وحشی و بدم هم نمی‌آید یکبار دیگر برگردم «ملکه مارها» را ببینم اما دیگر وقت برای این کارها کم است و فیلم‌های ندیده بسیار و شعرهای ننوشته بسیارند. همه این‌ها را نوشتم که بگویم دیروز که شنیدم تولد دیوید لینچ کارگردان معاصر امریکایی و برنده نخل طلا‌ی کن است، یادم به همه این‌ها افتاد و نوشتم که علاقه‌ من به سینما از این تعارض‌ها و تفاوت‌های ساده از اواخر دهه شصت اتفاق افتاد.

منبع: ایران آنلاین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۶۱۴۷۳۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

برندگان پولیتزر ۲۰۲۴ در بخش روزنامه‌نگاری و کتابمعرفی

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ان‌پی‌آر، صد و هشتمین دوره جوایز پولیتزر که به‌عنوان معتبرترین جایزه در حوزه روزنامه‌نگاری و ادبیات آمریکا شناخته می‌شود، شامگاه دوشنبه ۱۷ اردیبهشت در پس‌زمینه‌ای غیرمعمول و غم‌انگیز برندگان خود را معرفی کرد.

هیات مدیره پولیتزر چند روز پیش در بیانیه‌ای از خبرنگاران دانشجو که تظاهرات دانشگاهی در حمایت از فلسطینی‌ها و علیه کشتار مردم غزه را پوشش می‌دادند، قدردانی کرد و اذعان داشت که آنها اغلب در برابر خطرات بزرگ شخصی و دانشگاهی قرار می‌گیرند.

امسال ۲۳ جایزه برای نوشته‌های یک سال اخیر اهدا شد و جوایز نقدی ۱۵۰۰۰ دلاری به دریافت کنندگان بیشتر جوایز و یک مدال طلا به سازمان خبری برنده جایزه خدمات عمومی تعلق گرفت.

نیویورک تایمز امسال یکی از ۳ جایزه پولیتزر خود را برای پوشش خبری جنگ غزه در بخش گزارش بین‌المللی به دست آورد. تایمز همچنین جایزه پولیتزر در بخش گزارش و گزارش تحقیقی را کسب کرد. واشینگتن پست با ۳ جایزه در بخش تفسیر، نگارش سرمقاله و گزارش ملی با تایمز برابری کرد.

برندگان جوایز روزنامه نگاری ۲۰۲۴

خدمات عمومی: پروپابلیکا

جاشوا کاپلان، جاستین الیوت، برت مورفی، الکس میرجسکی و کرستن برگ، برای گزارشی پیشگامانه که دیوار ضخیم محرمانه اطراف دادگاه عالی را شکافت تا نشان دهد چگونه یک گروه کوچک از میلیاردرهای با نفوذ سیاسی، قضات را به خود جلب کردند.

گزارش فوری خبری: کارکنان «لوک آوت سانتاکروز»

به دلیل پوشش دقیق و چابک متمرکز بر جامعه، در تعطیلات آخر هفته، سیل فاجعه بار و رانش گل که هزاران نفر از ساکنان را آواره کرد و بیش از ۱۰۰۰ خانه و کسب و کار را ویران کرد.

گزارش تحقیقی: به هانا درایر از نیویورک تایمز

برای مجموعه ای از گزارش‌های عمیق که نشان دهنده گستره خیره کننده کار کودکان مهاجر در سراسر آمریکاست و شکست‌های شرکتی و دولتی آن را تداوم می‌بخشد.

گزارش تشریحی: سارا استیلمن از نیویورکر

برای ارایه کیفرخواستی جدی درباره اتکای سیستم حقوقی به اتهام جنایت قتل و پیامدهای متفاوت آن، که اغلب برای جوامع رنگین پوست ویرانگر است.

گزارش محلی: سارا کانوی از اداره شهر و ترینا رینولدز-تیلر از موسسه نامریی

برای گزارش‌های تحقیقی درباره دختران و زنان سیاه پوست ناپدید شده در شیکاگو که نشان داد چگونه نژادپرستی سیستماتیک و بی‌توجهی اداره پلیس به بحران کمک کرده است.

گزارش ملی: به صورت مشترک به رویترز و واشینگتن پست

رویترز برای مجموعه‌ای از گزارش‌های پاسخ دهنده با تمرکز بر تجارت خودرو و هوافضای ایلان ماسک، که با عمق قابل‌توجه خود موجب تحقیقات رسمی درباره عملکرد شرکت‌های او در اروپا و آمریکا شدند.

به کارکنان واشینگتن پست برای بررسی دقیق تفنگ نیمه خودکار AR-۱۵، که خوانندگان را وادار کرد تا با وحشت به سلاحی که اغلب برای تیراندازی‌های دسته جمعی در آمریکا استفاده می‌شود، فکر کنند.

گزارش بین‌المللی: کارکنان نیویورک تایمز

برای پوشش گسترده و افشاگرانه حمله حماس در جنوب اسراییل در ۷ اکتبر، شکست اطلاعاتی اسراییل و واکنش گسترده و مرگبار ارتش اسراییل در غزه.

گزارش: نیویورک تایمز

به کتی انگلهارت برای تصویری منصفانه از مبارزات حقوقی و عاطفی یک خانواده در طول زوال عقل پیشرونده مادر خانواده.

تفسیر: واشینگتن پست

به ولادیمیر کارا مورزا برای یادداشت‌های پرشور که با خطرات شخصی بزرگ از سلول زندانش نوشته شده بود و نسبت به پیامدهای مخالفت در روسیه و اصرار بر آینده‌ای دموکراتیک برای کشورش هشدار می‌داد.

نقد: لس آنجلس تایمز

به جاستین چانگ برای نقد فیلم بسیار خاطره‌انگیز و ژانر که بازتابی از تجربه سینمای معاصر دارد.

سرمقاله: واشینگتن پست

به دیوید ای.هافمن برای مجموعه‌ای متقاعد کننده درباره فن‌آوری‌های جدید و تاکتیک‌هایی که رژیم‌های مستبد برای سرکوب مخالفان در عصر دیجیتال به کار می‌برند و نحوه مبارزه با آنها.

گزارش و تفسیر مصور: نیویورکر

به مدار دلاکروز برای داستان تصویری‌اش در زندان جزیره رایکرز که با استفاده از تصاویر سیاه و سفید جسورانه‌ای نشان می‌دهد که زندانیان و کارکنان از طریق کتاب انسان‌سازی می‌کنند.

عکاسی خبری فوری: ستاد عکس رویترز

برای عکس‌های خام و فوری مربوط به حمله مرگبار حماس در اسراییل در هفتم اکتبر و اولین هفته‌های حمله ویرانگر اسراییل به غزه.

گزارش تصویری: ستاد عکس آسوشیتدپرس

برای عکس‌های تکان‌دهنده‌ای که جمعیت‌های بی‌سابقه مهاجران و سفر طاقت‌فرسای آن‌ها از کلمبیا تا مرز آمریکا را تصویر می‌کنند.

گزارش صوتی: کارکنان موسسه نامریی شیکاگو و USG Audio کالیفرنیا

برای مجموعه پرقدرتی که جنایت نفرت‌انگیز شیکاگو در دهه ۱۹۹۰ را بازبینی می‌کند.

برندگان بخش کتاب

داستان: «دیده بان شب» نوشته جین آن فیلیپس

رمانی زیبا که داستانش در ویرجینیای غربی پس از جنگ داخلی می‌گذرد و با تمرکز بر مادری نوشته شده که با دختر ۱۲ ساله‌اش که به شدت مجروح شده به بیمارستانی پناه می‌برند و وی که مدت‌ها توسط یک سرباز کنفدراسیون مورد آزار بوده، حالا برای بهبودی دخترش و یک کهنه سرباز جنگ تلاش می‌کند.

نمایشنامه: «اعتماد اولیه» نوشته ابونی بوت

یک داستان ساده و زیبا از مردی آسیب دیده از نظر عاطفی که شغل جدید، دوستان جدید و حس جدیدی از ارزش پیدا می‎کند و نشان می‌دهد چگونه رفتارهای کوچک مهربانانه می‌تواند زندگی یک فرد را تغییر دهد و زندگی همه جامعه را غنا بخشد.

تاریخ: «بدون حق زندگی صادقانه: مبارزات کارگران سیاه‌پوست بوستون در دوران جنگ داخلی»، نوشته ژاکلین جونز

بازسازی نفس‌گیر و دست اولی از زندگی آزاد سیاه‌پوستان در بوستون که درک ما از میراث تحریم در شهر را به شکلی عمیق تغییر می‌دهد و واقعیت چالش‌برانگیز برای ساکنان سیاه پوست آن را روشن می‌سازد.

زندگینامه: به دو کتاب به صورت مشترک اهدا شد:

۱. «کینگ: یک زندگی» نوشته جاناتان ایگ

پرتره‌ای افشاگرانه از مارتین لوتر کینگ جونیور که از منابع جدیدی برای غنی کردن درک ما از هر مرحله از زندگی رهبر حقوق مدنی بهره گرفته و نقاط قوت و ضعف، از جمله زیر سوال بردن خود و افسردگی وی را با عزم جزم وی روشن می‌سازد.

۲. «استاد-برده-شوهر-زن: سفری حماسی از برده‌داری تا آزادی» نوشته ایلیون وو

روایتی غنی درباره زوجی به نام کرفت؛ زن و شوهر برده‌ای که سال ۱۸۴۸ از جورجیا فرار کردند و الن که روشن‌پوست بود در شکل یک مرد نجیب‌زاده سفیدپوست معلول و ویلیام به عنوان خدمتکار او، از فرضیات جاافتاده جامعه درباره نژاد، طبقه فرار و خود را در برابر چشم همگان مخفی می‌کنند تا سفرشان به شمال را محقق سازند.

خاطرات یا زندگینامه: «تابستان شکست ناپذیر لیلیانا: جستجوی یک خواهر برای عدالت» نوشته کریستینا ریورا گارزا

روایتی از خواهر ۲۰ ساله نویسنده، که توسط دوست پسر سابقش به قتل رسیده و ترکیبی از خاطرات، روزنامه‌نگاری تحقیقی و گزارشی را در هم می‌آمیزد.

کتاب غیرداستانی: «یک روز از زندگی عابد سلامه: آناتومی تراژدی اورشلیم»، اثر ناتان ترال

روایتی دقیق و صمیمی از زندگی تحت اشغال اسراییل در کرانه باختری رود اردن که از طریق تصویر پرتره‌ای از یک پدر فلسطینی شکل می‌گیرد. پسر ۵ ساله او در یک تصادف آتشین اتوبوس مدرسه جان خود را از دست می‌دهد و تیم‌های نجات اسراییل و فلسطین به دلیل مقررات امنیتی با تاخیر به محل می‌رسند.

شعر: «تریپاس: اشعار» سروده براندون سام

مجموعه‌ای که عمیقاً با پیچیدگی‌های میراث دوگانه مکزیکی و چینی شاعر درگیر است و منزلت زندگی کاری خانواده‌اش را برجسته می‌کند و به جای تضاد به دنبال وحدت و جامعه می‌رود.

جایزه موسیقی: «آداجیو (برای وادادا لئو اسمیت)» اثر تایشان سوری

یک کنسرتو ساکسیفون که با طیف وسیعی از بافت‌ها ارایه شده است.

تقدیر ویژه

۱. هیات پولیتزر تقدیر ویژه‌ای از نویسنده و منتقد فقید گرگ تیت می‌کند که زبان او – برگرفته از ادبیات، دانشگاه، فرهنگ عامه و هیپ هاپ – به اندازه محتوای ایده‌هایش تأثیرگذار بود و زیبایی‌شناسی، نوآوری و اصالت فکری او بر نسل های بعدی، به ویژه نویسندگان و منتقدان رنگین پوست تاثیر گذاشت.

۲. در سال‌های اخیر، هیات پولیتزر از خبرنگارانی که جنگ‌های اوکراین و افغانستان را پوشش می‌دهند، تقدیر کرد. امسال، هیات از کار شجاعانه روزنامه نگاران و کارکنان رسانه‌هایی که جنگ غزه را پوشش می‌دهند، قدردانی می‌کند. آنها در شرایطی وحشتناک، در تلاش هشتند تا داستان فلسطینی‌ها و دیگرانی را که در غزه جان خود را از دست دادند، روایت کنند. این جنگ جان شاعران و نویسندگان را نیز گرفته است. از آنجا که جوایز پولیتزر به مقوله‌های روزنامه‌نگاری، هنر و ادبیات احترام می‌گذارد، ما شاهد از دست دادن سوابق ارزشمند تجربه انسانی هستیم.

کد خبر 6098846